«ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ με την βοήθεια της μνήμης»
Ποιό θα είναι το αποτέλεσμα?”

( Μια βιωματική πειραματική άσκηση που έκανε τα παιδιά να ψηλαφίσουν για λίγο το ζήτημα της αντικειμενικής πραγματικότητας στη ζωγραφική αναπαράσταση)

- ‘Εβαλα τα παιδιά της ΣΤ΄τάξης στην εξής σχεδιαστική διαδικασία… 

Για να ζωγραφίσουν το σχολείο τους θα έπρεπε πρώτα να συγκεντρωθούν παρατηρώντας το σχολείο τους χωρίς να σχεδιάζουν, αλλά μετρώντας με αριθμούς τα δεδομένα του. Πόσα παράθυρα, πόσα τζάμια, πόσα δέντρα , πόσα σκαλοπάτια, ακροκέραμα κ.λ.π. καθώς επίσης να εντυπώσουν ποια σχήματα επικαλύπτονται από ποια.

Επιστροφή στην τάξη. Ζήτησα από το κάθε παιδί ένα γρήγορο σκίτσο του θέματος με όλα αυτά που είχαν καταγράψει στη μνήμη τους. Η διαδικασία εκπλήσσει στον πλούτο ,στον τρόπο και τις επιλογές που κάθε παιδί τονίζει καταγράφοντας μνημονευτικά την πραγματικότητα.

Στη συνέχεια συνθέσαμε σε μεγάλο χαρτί αντιγράφοντας διαφορετικά μέρη από τουλάχιστο τέσσερα σκίτσα που συμφωνήσαμε. Τα παιδιά εντυπωσιάζονται από το αποτέλεσμα.

«Αυτό είναι το δημοτικό μας !» ‘Ολοι το αναγνωρίζουν… αν και δεν έχει καμία σχέση με το «πραγματικό».

Είναι απλά - όπως συμβαίνει στη ζωγραφική τέχνη- η εικόνα του δικού μας σχολείου διυλισμένη από την μνήμη και τις αισθήσεις μας !

…..Κάποτε άκουσα έναν μαθητή του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη να αναφέρεται σε αυτή τη διαδικασία και κάπου τα λόγια του Πεντζίκη πως «όλη η υφή των αισθημάτων είναι μνήμη»…..

Ε΄και ΣΤ΄τάξη ολοημέρου

Παπαλουκάς

Πεντζίκης